Expatregeling: Ongelijkheid bestrijden of afschaffen? Een Amsterdamse journalist pleit voor een herziening
Amsterdam, een smeltkroes van culturen en talent. Jarenlang werd de 'expatregeling' gezien als een cruciale factor om internationale professionals naar Nederland te lokken. Maar is deze regeling, die belastingvoordelen biedt aan buitenlandse werknemers, nog wel wenselijk? Senay Boztas, een Engelse journaliste die al vijftien jaar in Amsterdam woont, vindt van niet – en haar argumenten zijn prikkelend.
Boztas stelt dat de expatregeling, ondanks dat ze in essentie een eerlijkere verdeling van voordelen nastreeft dan de belastingvoordelen die huizenbezitters ontvangen, toch afgeschaft zou moeten worden. Haar redenering is complex en verdient nader onderzoek. Ze wijst op de groeiende ongelijkheid die de regeling kan veroorzaken, en de vraag of het nog wel in lijn is met de Nederlandse waarden van gelijkheid en solidariteit.
Waarom de expatregeling problematisch is
De kern van het probleem ligt volgens Boztas in de manier waarop de regeling de arbeidsmarkt beïnvloedt. Door buitenlandse werknemers een aanzienlijk belastingvoordeel te bieden, kunnen bedrijven hen aantrekken met lagere salarissen dan wat ze in Nederland zouden verdienen. Dit kan leiden tot een druk op de lonen voor Nederlandse werknemers en een verstoring van de lokale arbeidsmarkt.
Bovendien, zo benadrukt Boztas, creëert de regeling een tweedeling binnen de samenleving. Nederlandse werknemers, die vaak al worstelen met hoge belastingen en huisvestingskosten, zien hoe buitenlandse collega's profiteren van een gunstiger belastingregime. Dit kan leiden tot frustratie en een gevoel van onrechtvaardigheid.
Alternatieven en een herziening
Boztas is zich bewust van de voordelen die de expatregeling in het verleden heeft gebracht. Ze erkent dat de regeling heeft bijgedragen aan de aantrekkingskracht van Nederland als een kennisland en dat het afschaffen ervan negatieve gevolgen kan hebben voor de economie. Echter, ze pleit voor een herziening van de regeling, waarbij de focus verschuift naar het aantrekken van talent zonder de belastingdruk voor Nederlandse werknemers te verhogen.
Mogelijke alternatieven die Boztas suggereert, zijn het aanbieden van gerichte subsidies voor bedrijven die investeren in de opleiding van Nederlandse werknemers, of het creëren van een meer flexibele belastingregeling die afgestemd is op de specifieke behoeften van internationale professionals.
Conclusie: Een discussie die nu gevoerd moet worden
De discussie over de expatregeling is complex en kent geen eenvoudige antwoorden. Senay Boztas' pleidooi voor een herziening of afschaffing van de regeling is een belangrijke bijdrage aan deze discussie. Het dwingt ons om kritisch te kijken naar de impact van de regeling op de Nederlandse samenleving en om te zoeken naar alternatieven die zowel de economie als de gelijkheid bevorderen. Het is een discussie die nu gevoerd moet worden, voordat de ongelijkheid verder toeneemt en de sociale cohesie in gevaar komt.
